قبل از توسعه پیگمنت های مصنوعی و پالایش تکنیک هایی برای استخراج پیگمنت های معدنی، بچ های رنگ معمولاً با هم ناسازگار بودند.با پیشرفت صنعت رنگ مدرن، تولید کنندگان و حرفه ای ها به تعامل با یکدیگر جهت ایجاد استانداردهای بین المللی بمنظور تشخیص، تولید، اندازه گیری و تست رنگها ، پرداختند.
سیستم رنگ مانسل برای اولین بار در سال ۱۹۰۵ منتشر شد . این سیستم ، با ارائه روشهای عینی ، تبدیل به یک بنیاد و اساس برای مجموعه ای از مدل های رنگی شد . سیستم مانسل یک رنگ را از سه بعد توصیف می کند:پرده رنگ، ارزش (روشنایی)و (خلوص رنگ)،که در پرده رنگ و ارزش داده شده، رنگتابی از رنگ طوسی متفاوت است.
در اواسط قرن بیستم،روشهای استاندارد موجود برای شیمی پیگمنت ، بخشی از یک حرکت بین المللی جهت ایجاد چنین استانداردهایی در صنعت محسوب شد.سازمان بین المللی استانداردسازی (ISO) ،بمنظور تولید پیگمنت ها و رزانه ها، استانداردهای تکنینیکی را بسط دادند.استانداردهای ایزو، ویژگی های صنعتی و شیمیایی متعدد و همچنین چگونگی تست نمودن آنها را تعیین می نماید. استانداردهای اصلی ISO که به همه پیگمنت ها مربوط می گردد به شرح ذیل می باشد:
روشهای عمومی تست ISO-787 برای پیگمنت ها و پرکن ها(بسط دهنده ها).
روشهای پراکندگی ISO 8780 برای ارزیابی ویژگی های پراکندگی.
دیگر استانداردهای ایزو، بنا به ترکیبات شیمیایی همچون پیگمنت های سرمه ای ، تیتانیوم دی اکسید Tio2 ، پیگمنت های آهن، و غیره، مربوط به طبقه یا گروه خاصی از پیگمنت ها می باشد.
بسیاری از تولید کنندگان رنگ نقاشی، جوهر، پارچه، پلاستیک و رنگها ، از شاخص بین المللی رنگ(CII) بعنوان استانداردی برای شناسایی پیگمنت هایی بکار رفته در تولید رنگی خاص، بصورت داوطلبانه استفاده نمودند.این شاخص برای اولین بار در سال ۱۹۲۵ و سپس بصورت مشترک بر روی وب توسط جامعه رزانه ها و نقاشان(بریتانیای کبیر) و اتحادیه امریکایی شیمیدانان و نقاشان پارچه(امریکا) منتشر شد،این شاخصها بصورت بین المللی،مرجعی معتبر در مواد رنگدار(کلرانت ها) محسوب می شوند که بیش از ۲۷۰۰۰ محصول را تحت عنوان ۱۳۰۰۰ شاخص رنگ عمومی در بر می گیرد.
در طرح CII ، هر پیگمنت pigment دارای شماره شاخص عمومی است که بدون در نظر گرفتن اسامی اختصاصی و تاریخی آن، از لحاظ شیمیایی تعیین کننده می باشد.آبی فتالسیانین BN، از زمان کشف آن در دهه آخر ۱۹۳۰،بواسطه انواع اسامی عمومی و اختصاصی شناخته شده است. در بیشتر نواحی اروپا،آبی فتالسیانین بیشتر با نام آبی هلیو یا نام اختصاصی همچون آبی وینسورشناخته شده است.
یک تولید کننده رنگ آمریکایی بنام گرام باچر، این نام را با تلفظ متفاوتی (آبی تالو) بعنوان نام تجاری ثبت نمود.شاخص بین المللی رنگ، تمامی تناقضات موجود در اسامی تاریخی،عمومی و اختصاصی را حل نمود تا تولید کنندگان و مصرف کنندگان بتوانند پیگمنت pigment (یا رزانه) مصرفی دریک محصول خاص رنگی را تشخیص دهند.در CII، تمامی پیگمنت های آبی فتالسیانین، توسط یک شماره شاخص رنگی عمومی طراحی شده اند مثل PB15 یا PB16 ، مخفف شده پیگمنت آبی ۱۵ و پیگمنت آبی ۱۶٫ این دو نام بازتاب دهنده انحرافات جزئی در ساختار مولکولی است که سبب ایجاد مقدار سبزی بیشتر یا آبی مایل به قرمز می شود.
